Χρούσος για Ozempic: Είναι φάρμακο για διαβητικούς, παχύσαρκους – Όχι για να βγει κάποιος στην παραλία

Τον κώδωνα του κινδύνου για την ανεξέλεγκτη χρήση του διαβητικού φαρμακευτικού σκευάσματος Ozempic, που βοηθά στο αδυνάτισμα, κρούει μέσω του iefimerida.gr ο διεθνώς αναγνωρισμένος ενδοκρινολόγος Γιώργος Χρούσος.

«Δεν πρέπει να το παίρνουν κάποιοι που επιθυμούν μόνο και μόνο να βγουν καλλίγραμμοι στην παραλία, αλλά αυτοί που πραγματικά έχουν πρόβλημα που χρήζει θεραπείας, όπως οι διαβητικοί και τα άτομα με νοσηρή παχυσαρκία», λέει ο ομότιμος καθηγητής Παιδιατρικής και Ενδοκρινολογίας, διευθυντής στο Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Υγείας Μητέρας, Παιδιού και Ιατρικής Ακριβείας.

«Κάλυψη του φαρμάκου από τα ασφαλιστικά ταμεία και για τους παχύσαρκους»
Καλεί, μάλιστα, την πολιτεία να εξετάσει το ενδεχόμενο κάλυψης του κόστους από τα ασφαλιστικά ταμεία και στην περίπτωση των παχύσαρκων, όπως συμβαίνει με τους διαβητικούς. «Αυτοί στους οποίους ο γιατρός συνταγογραφεί το φάρμακο είναι άνθρωποι που πρέπει να αδυνατίσουν γιατί αντιμετωπίζουν σοβαρή παχυσαρκία. Μέχρι σήμερα αυτοί οι ασθενείς πληρώνουν το σκεύασμα από την τσέπη τους. Κακώς, κατά την άποψή μου. Το κράτος θα γλίτωνε πολλά χρήματα αν οι άνθρωποι αυτοί έχαναν 5 με 10 κιλά. Όλα τα προβλήματα όπως υπέρταση, υπερχοληστερολαιμία, διαβήτης κ.ά. προέρχονται από την παχυσαρκία και κοστίζουν σε ιατρικές επισκέψεις, φαρμακευτικές δαπάνες κ.ά.».

Έρευνες έδειξαν μείωση του βάρους έως 15%
Όπως εξηγεί ο κ. Χρούσος, η θεραπεία απώλειας βάρους και διατήρησής του σε ανεκτά επίπεδα με χρήση ειδικών γαστρεντερικών ορμονικών σκευασμάτων, όπως το Ozempic κ.ά., με απώλεια έως 15% του βάρους σώματος, έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία σε υπέρβαρους και παχύσαρκους ενηλίκους με σχετικά λίγες παρενέργειες και αποτελεσματική ελάττωση της νοσηρότητας της υπερβαρότητας/παχυσαρκίας.

Μερικές από τις αρχικές παρενέργειες ήταν η ναυτία και οι γαστρεντερικές ενοχλήσεις (δυσκοιλιότητα, διάρροια, κοιλιακός πόνος), που μπορούν να αποφευχθούν ξεκινώντας με χαμηλές δόσεις και επιτρέποντας την ανάπτυξη ανοχής του οργανισμού σε αυτές. Πολύ σπάνια έχει παρουσιαστεί οξεία παγκρεατίτιδα, μια σοβαρή νόσος, αλλά και γένεση του σπάνιου μυελοειδούς καρκινώματος του θυρεοειδούς.

Στόχος η μείωση των βαριών χειρουργείων για την απώλεια βάρους
«Δεν υπάρχει φάρμακο χωρίς παρενέργειες. Αυτό ισχύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξουν στο μέλλον και άλλες παρενέργειες. Η έρευνα στη φαρμακευτική θεραπεία της παχυσαρκίας εξελίσσεται ραγδαία και ευελπιστούμε να αντικαταστήσει τα βαριά χειρουργεία που γίνονται για τη μείωση της παχυσαρκίας. Εννοείται ότι η χορήγηση φαρμακοθεραπείας θα πρέπει να συνταγογραφείται και να παρακολουθείται από ειδικούς ιατρούς», αναφέρει ο ομότιμος καθηγητής.

«Κύρια θεραπεία παραμένει ο σωστός τρόπος ζωής και η διαχείριση του στρες»
Και καταλήγει με νόημα ότι «όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η φαρμακοθεραπεία χρησιμοποιείται συνοδευτικά, σαν αρωγός, διευκολύνοντας την απώλεια και τη διατήρηση χαμηλότερου σωματικού βάρους. Ως κύρια θεραπευτική προσέγγιση της υπερβαρότητας/παχυσαρκίας παραμένουν η εξυγίανση του τρόπου ζωής και η σωστή διαχείριση του στρες, που είναι οι γενεσιουργές αιτίες».

 

* Ο κ. Γεώργιος Π. Χρούσος είναι ομότιμος καθηγητής Παιδιατρικής και Ενδοκρινολογίας, διευθυντής, Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Υγείας Μητέρας, Παιδιού, και Ιατρικής Ακριβείας, επικεφαλής, Εδρα UNESCO Εφηβικής Υγείας και Ιατρικής.

 

Πηγή: iefimerida.gr

Η πανδημία της παχυσαρκίας

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΧΡΟΥΣΟΣ*

Η αύξηση του Δείκτη Μάζας Σώματος σε παιδιά και εφήβους είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και μέσα σε περίπου δύο δεκαετίες εξαπλώθηκε παντού

Μία από τις πρώτες δυσάρεστες παρατηρήσεις μου όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, το 2001, ήταν επάνω στις νέες καμπύλες αύξησης των παιδιών και εφήβων που είχαν πρόσφατα κατασκευάσει για τον ελληνικό πληθυσμό οι Χιώτης και συνεργάτες από την Α΄ Πανεπιστημιακή Παιδιατρική Κλινική του ΕΚΠΑ. Σύγκριση με παλαιότερες καμπύλες έδειξε ότι τα παιδιά μας είχαν ψηλώσει μεν, αλλά και είχαν πάρει βάρος δυσανάλογα πολύ για το ύψος τους. Αυτός ήταν ο λόγος που προστέθηκαν στις γενικές καμπύλες και εκείνες του Δείκτη Μάζας Σώματος, έτσι ώστε να είναι εμφανή τα όρια της υπερβαρότητας και της παχυσαρκίας στα παιδιά και στους εφήβους. Η αύξηση του ΔΜΣ σε παιδιά/εφήβους είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και μέσα σε περίπου δύο δεκαετίες εξαπλώθηκε παντού. Οι αιτίες του φαινομένου είναι πολλές και περιλαμβάνουν την αφθονία «φθηνών» θερμίδων, την έλλειψη φυσικής άσκησης, τον ανεπαρκή ύπνο, την έλλειψη καθημερινής κανονικότητας στα γεύματα και στον ύπνο, και το ανελέητο ψυχο-κοινωνικο-οικονομικό στρες της σύγχρονης ζωής.

Η πανδημία της υπερβαρότητας και της παχυσαρκίας στη σύγχρονη ζωή έχει υπολογιστεί με βάση τον ΔΜΣ, με τις καμπύλες στα παιδιά και στους εφήβους να αντιστοιχούν –μέσω παρέκτασης των καμπυλών των ενηλίκων– στα κλασικά όρια του φυσιολογικού βάρους κάτω του 25, της υπερβαρότητας μεταξύ 25 και 30, και της παχυσαρκίας άνω των 30 kg/m2. Δυστυχώς, με βάση τον ΔΜΣ, η χώρα μας και η Κύπρος κρατούν τα σκήπτρα στην παιδική, εφηβική και νεανική υπερβαρότητα και παχυσαρκία, με πάνω από το ένα τρίτο των παιδιών μας να έχει ΔΜΣ άνω του 26.

Τα τελευταία χρόνια, ένα πολύ κοινό, ακανθώδες και δυσεπίλυτο πρόβλημα –που επιτάθηκε με την επιδημία COVID-19– παρουσιάστηκε και κατακλύζει τα παιδιατρικά, παιδο-ενδοκρινολογικά και ενδοκρινολογικά ιατρεία: παιδιά, έφηβοι και νέοι με υπερβαρότητα και παχυσαρκία. Δυστυχώς, παρά τις έντονες θεραπευτικές προσπάθειες που καταβάλλονται από ομάδες ειδικών, μόνο ένα μικρό ποσοστό των υπέρβαρων και παχύσαρκων ασθενών διορθώνει, και ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό κρατάει το βάρος του χαμηλά, αφού το χάσει έπειτα από επίπονη προσπάθεια. Αν κάποιος μπορεί να γενικεύσει την επιτυχία απόκρισης των υπερβάρων/παχυσάρκων στη θεραπεία, θα έλεγε ότι όσο σοβαρότερη είναι η παχυσαρκία τόσο λιγότερα είναι τα ποσοστά επιτυχίας. Αυτή η κατά κράτος αποτυχία της θεραπείας μέχρι σήμερα τονίζει ότι, προς το παρόν, η πρόληψη είναι σημαντικότερη από τη θεραπεία.

Νέο φάρμακο

Ευτυχώς, όμως, πρόσφατα, η προσπάθεια της επιστήμης να βρει ένα φάρμακο κατά της παχυσαρκίας έφερε αισιόδοξα μηνύματα. Μια καινούργια κατηγορία φαρμάκων με αγωνιστική δράση πάνω στον υποδοχέα μιας γαστρεντερικής ορμόνης, της GLP-1 (Glucagon-like peptide 1), προκαλεί απώλεια 10%-15% του βάρους σώματος, με πολλές θετικές δράσεις στη λειτουργία της διατροφής και με λίγες επιπλοκές, πλήρως αντιμετωπίσιμες. Το φάρμακο χορηγείται με εβδομαδιαία υποδόρια ένεση και έχει ήδη δοκιμαστεί επιτυχώς σε εφήβους ηλικίας 12-18 ετών, οι οποίοι χάνουν βάρος χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και το κρατούν χαμηλά εφόσον εξακολουθούν να το παίρνουν. Σύντομα, το φάρμακο θα είναι διαθέσιμο για χορήγηση και από το στόμα, ενώ νέα χημικά ανάλογα δημιουργούνται που συνδυάζουν τη δράση πάνω στον υποδοχέα της GLP-1 με ταυτόχρονη δράση στον υποδοχέα μιας άλλης γαστρεντερικής ορμόνης της GIP (Gastric Inhibitory Polypeptide). Τα τελευταία προκαλούν απώλεια βάρους μέχρι 25%. Το πεδίο της επιστήμης της παχυσαρκίας προχωράει ραγδαία και ένα φοβερά δύσκολο πρόβλημα υγείας με καταστροφικές συν-νοσηρότητες οδεύει προς τη λύση του.

* Ο κ. Γεώργιος Π. Χρούσος είναι ομότιμος καθηγητής Παιδιατρικής και Ενδοκρινολογίας, διευθυντής, Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Υγείας Μητέρας, Παιδιού, και Ιατρικής Ακριβείας, επικεφαλής, Εδρα UNESCO Εφηβικής Υγείας και Ιατρικής.

 

Πηγή: kathimerini.gr

Γίνεται να Πεθάνεις από το Πολύ Άγχος;

Ο Γεώργιος Χρούσος, ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές παγκοσμίως στην ενδοκρινολογία και το σύστημα του στρες, δίνει απάντηση σε αυτήν την τρομακτική ερώτηση.

Η απάντηση δυστυχώς είναι καταφατική και έχει δύο μέρη, ένα χρόνιο και ένα άμεσο. Το πρώτο είναι πολύ συχνό και αφορά το χρόνιο στρες που υφιστάμεθα καθημερινά στη σύγχρονη ζωή, και την παθολογική απόκριση σε αυτό, που είναι το συνεχές, δυσφορικό άγχος.

Όταν το στρες της ζωής ξεπερνάει τα όριά μας, δηλαδή την ικανότητά μας να το αντιμετωπίζουμε με σωστή διαχείριση και ψυχική ηρεμία, σιγά-σιγά αλλά σταθερά, μέσα στο πέρασμα του χρόνου, φθείρει και την ψυχική και τη σωματική μας υγεία, και μας κάνει ευάλωτους στη νόσο και στον θάνατο.

Το δεύτερο, που είναι πολύ πιο σπάνιο και μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο ένα νέο άτομο ξαφνικά και απρόσμενα, είναι αυτό στο οποίο αναφερόμαστε με τον όρο «αιφνίδιος  θάνατος».

Το χρόνιο άγχος, προϊόν παρατεταμένου μη καλά ελεγχόμενου στρες, μέσω των ορμονών του στρες και της φλεγμονής, οδηγεί στα λεγόμενα χρόνια μη-μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως είναι η κατάθλιψη, η παχυσαρκία, το μεταβολικό σύνδρομο, η αντίσταση στην ινσουλίνη, η υπερχοληστερολαιμία, η υπέρταση, τα ψυχοσωματικά νοσήματα, η οστεοπενία, η οστεοπόρωση, και ο καρκίνος, ενώ μας κάνει πιο ευάλωτους στις λοιμώξεις, όπως η COVID-19, κάτι που θλιβερά διαπιστώσαμε τα τελευταία τρία χρόνια.

Η λύση είναι η διαχείριση του στρες, ο υγιεινός τρόπος ζωής, όπως η μεσογειακή διατροφή, η μέτρια άσκηση, ο καλός ύπνος και η κανονικότητα του ύπνου και των γευμάτων, και φυσικά ή «άσκηση» των πανανθρώπινων αρετών στη κοινωνική μας ζωή.

«Το σύνδρομο της σπασμένης καρδιάς»

Το οξύ στρες μπορεί πολύ σπάνια να οδηγήσει σε ξαφνικό θάνατο. Οι, συνήθως, νέοι και φαινομενικά υγιείς άνθρωποι που το παθαίνουν, πάσχουν από ένα σύνδρομο οξείας καρδιακής ανεπάρκειας, που έχει περίπου 50% θνησιμότητα.

Το σύνδρομο αυτό έχει αποκληθεί «σύνδρομο της σπασμένης καρδιάς» (broken heart syndrome) ή σύνδρομο Takotsubo (που στα ιαπωνικά σημαίνει  «χταπόδι στο μπουκάλι» λόγω στου σχήματος της καρδιάς στην ακτινογραφία). Τα λιγοστά άτομα που το παθαίνουν είναι γενικά αγχώδη, που όμως έχουν και μεταλλάξεις σε γονίδια που οδηγούν στην παύση της λειτουργίας της καρδιάς, όταν οι ορμόνες του στρες είναι πολύ αυξημένες.

Μετά τη διάγνωση του συνδρόμου, η λύση για τους  επιβιώσαντες είναι η χρήση φαρμάκων που μπλοκάρουν την κατηγορία ορμονών του στρες που διεγείρουν την καρδιά, οι λεγόμενοι beta-blockers.  Στο μέλλον, θα μπορούμε να ταυτοποιούμε γενετικά τους ανθρώπους με ευαλωτότητα σε αυτό το σπάνιο, αλλά τραγικό σύνδρομο, έτσι ώστε να παίρνουν προληπτική αγωγή και να απέχουν από πολύ στρεσογόνα αθλήματα.

Συνεπώς, η απάντηση στο αν το άγχος σκοτώνει, είναι ναι. Και το ηθικό δίδαγμα είναι ότι είναι στο χέρι μας να το ελέγξουμε με το τρόπο που ζούμε και συμπεριφερόμαστε. Ζούμε στη χώρα του Ιπποκράτη, του Αριστοτέλη, και των Στωικών και των Επικουρείων φιλοσόφων. Η σοφία τους ήταν πολύ μπροστά. Ας τους θυμηθούμε.

πηγή: vice.com

Μένουμε Σπίτι

Η καμπάνια του υπουργείου Υγείας για τον κορωνοϊό  «Μένουμε Σπίτι» έχει διττό στόχο: αφ’ ενός να προστατεύσουμε την υγεία μας και την υγεία των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, αφετέρου να δώσουμε περιθώρια στο σύστημα Υγείας να αντιδράσει.
Κόντρα στην αυθόρμητη αντίδραση στα μέτρα που μας «εξαναγκάζουν» να Μείνουμε Σπίτι, προτάσσεται η λογική και η υπεύθυνη στάση σε μια κρίση που αφορά όλους.
Η καμπάνια του υπουργείου Υγείας με τίτλο «Μένουμε Σπίτι», παρακινεί τους πολίτες να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις μετακινήσεις τους και να παραμείνουν σπίτι, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες περαιτέρω εξάπλωσης του κορωνοϊού.
Για το λόγο αυτό, οι ανάγκες του κοινού της Ενδοκρινολογικής Μονάδας του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα εξυπηρετούνται κατόπιν συνεννόησης στα παρακάτω στοιχεία επικοινωνίας:
Ελένη Παπανικολάου
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 6977070917

Πως το στρες επηρεάζει τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού

Πως το στρες επηρεάζει τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού

Το στρες στην παιδική ηλικία αποτελεί έναν από τους ισχυρούς παράγοντες κινδύνου για την εµφάνιση ψυχοπαθολογίας κατά την παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή. Οι διαταραχές στην ανάπτυξη συστημάτων απόκρισης στο στρες -συμπεριλαμβανομένου του άξονα του υποθαλάµου-υπόφυσης- επινεφριδίων (HPA) και του συµπαθητικού νευρικού συστήµατος (SNS) – έχουν συχνά θεωρηθεί ως κεντρικός µηχανισµός των νευροαναπτυξιακών µηχανισµών. Συγκεκριµένα, η έκθεση σε στρεσσογόνα ερεθίσµατα κατά την ανάπτυξη HPA και SNS θεωρείται ότι οδηγεί σε διαρκείς µεταβολές στη λειτουργία αυτών των συστηµάτων, µε αποτέλεσµα τον αυξηµένο κίνδυνο για την εκδήλωση ψυχοπαθολογίας στην παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή του ατόµου.

Ωστόσο, οι επιδράσεις των αντιδράσεων πρώιµης ζωής στην ανάπτυξη των φυσιολογικών

συστηµάτων έχουν µελετηθεί εκτεταµένα σε µοντέλα τρωκτικών και µη ανθρώπινων πρωτευόντων. Στις µελέτες αυτές, η κύρια πειραµατική µέθοδος για την πρόκληση στρεσσογόνων αντιδράσεων ήταν ο παρατεταµένος διαχωρισµός του μικρού ζώου από τη µητέρα του. Τα σχετικά αποτελέσµατα έδειξαν ότι η πρώιµη έκθεση σε στρεσσογόνα συµβάντα συνδέεται µε την υπερευαισθησία του άξονα ΗΡΑ και του SNS κατά την εφηβεία και την ενηλικίωση, καθώς και την αύξηση του άγχους, του στρες και της επιθετικής συµπεριφοράς.

Αντίστοιχα, οι περισσότερες µελέτες σε ανθρώπους επιβεβαιώνουν την αυξηµένη ενεργοποίηση της κορτιζόλης και της αδρενοκορτικοτροπικής ορµόνης (ορµόνες του στρες) µετά από την έκθεση των ατόµων σε στρεσσογόνα γεγονότα ζωής (π.χ. θάνατος, διαζύγιο, οικονοµικές δυσκολίες, κ.α.), µε ιδιαίτερα παρατηρήσιµη αύξηση των ορµόνων του στρες στα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού, όταν το ίδιο υφίσταται οξύ ή και χρόνιο στρες (π.χ. συγκρούσεις γονέων, διαζύγιο, κακοποίηση, έλλειψη γονεϊκής αποδοχής, παραµέληση, αδιαφορία, αρνητικές κοινωνικές εµπειρίες, κ.α.). Ειδικότερα, οι έρευνες πάνω στη µελέτη του οικογενειακού συστήµατος έχουν αποδείξει ότι τα υψηλά επίπεδα οικογενειακών αντιξοοτήτων (φτώχεια, απώλειες, πένθος, ζητήµατα υγείας, κ.α.) και αρνητικών παραγόντων (π.χ., λεκτική, ψυχολογική, συναισθηµατική, σωµατική βία) στην παιδική ηλικία συµβάλλουν στην ενεργοποίηση του συστήµατος του στρες (HPA), την αύξηση των ορµονών του στρες και την εκδήλωση ψυχολογικών και σωµατικών συµπτωµάτων των παιδιών.

Πως µπορώ να καταλάβω ότι το παιδί µου έχει άγχος;

Το σύστηµα απόκρισης του στρες µπορεί να προκύψει ανάλογα µε τη σοβαρότητα και τη χρονικότητα των αντιδράσεων στα στρεσσογόνα ερεθίσµατα στα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού. Έτσι, τα σωµατικά συµπτώµατα αποτελούν µία φυσιολογική οργανική αντίδραση που σχετίζεται µε τα αρνητικά αποτελέσµατα των αντίξοων περιβαλλοντικών ερεθισµάτων. Ως προς την κατανόηση της έννοιας του άγχους, καθίστε µαζί µε το παιδί σας και δώστε του την οδηγία να κυκλώσει τι αισθάνεται όταν νιώθει πίεση:


Πως διαχειρίζοµαι το άγχος του παιδιού µου;

Κάθε παιδί εκδηλώνει διαφορετικές αντιδράσεις απέναντι στο άγχος και για αυτό µπορεί να χρειάζονται διαφορετικές παρεµβάσεις του γονέα σε καθε περίσταση που προκαλεί άγχος, οι οποίες όµως να προσαρµόζονται στην προσωπικότητα και στη διάθεση του παιδιού.

Έτσι, την επόµενη φορά που το παιδί σας θα αισθανθεί άγχος και στρες, δοκιµάστε µερικές από τις ακόλουθες δραστηριότητες για τον περιορισµό τους:

 

  • Ανεβάστε τον καρδιακό ρυθµό

Η αεροβική άσκηση µειώνει την αντίδραση απάντησης των παιδιών στο στρες. Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να τρέξουν όσο πιο γρήγορα µπορούν, να ασχοληθούν µε αθλητικές δραστηριότητες και να υιοθετήσουν µία θετική στάση απέναντι στη σωµατική άσκηση.

  • Κάντε αναπνοές

Οι διαφραγµατικές αναπνοές µπορούν να βοηθήσουν σηµαντικά στη µείωση του στρες και στη χαλάρωση του σώµατος. Εκπαιδεύστε το παιδί σας στη καθηµερινή χρήση των διαφραγµατικών αναπνοών. Θυµηθείτε ότι το ένα χέρι του παιδιού θα πρέπει να ακουµπά στο στήθος του και το άλλο στο στοµάχι του. Δώστε την οδηγία στο παιδί σας να αναπνέει από την κοιλιά του, ώστε το χέρι που ακουµπάει την κοιλιά του να σηκώνεται κάθε φορά που παίρνει ανάσα από τη µύτη, ενώ αυτό που ακουµπάει στο στήθος του να παραµένει σταθερό. Για να γίνει κατανοητό στο παιδί, εξηγήστε τη διαδικασία των διαφραγµατικών αναπνοών ως ένα µπαλονάκι που φουσκώνει κάθε φορά που το παιδί παίρνει ανάσα που τη µύτη και ξεφουσκώνει κάθε φορά που βγάζει τον αέρα από το στόµα. Θυµηθείτε ότι οι ανάσες θα πρέπει να γίνονται µε ήρεµο και σταθερό τόνο. Σε µικρότερες ηλικίες χρησιµοποιείστε την οδηγία να αναπνέουν σαν να µυρίζουν ένα λουλούδι και να εκπνέουν σαν να σβήνουν ένα κερί.

  • Εκπαιδευτείτε στο διαλογισµό

Ο διαλογισµός βοηθά τα παιδιά να εστιάσουν στο σώµα τους, να αποκτήσουν ενσυνειδητότητα και έλεγχο της αναπνοής τους. Εάν το παιδί σας είναι επιρρεπές στο στρες, εφαρµόστε το διαλογισµό για τη µείωση των επιπέδων του στρες και τον έλεγχο των σωµατικών του αντιδράσεων.

  • Ακούστε µουσική

Διαχρονικές έρευνες έχουν αποδείξει τα ευεργετικά αποτελέσµατα της µουσικής στην αλλαγή της διάθεσης και της µείωσης του άγχους. Η µουσική µπορεί να βοηθήσει στην αναβίωση ευχάριστων αναµνήσεων του παιδιού. Ακόµη, το τραγούδι και ο χορός σε συνδυασµό µε τη µουσική συµβάλλει σηµαντικά στη µείωση του άγχους και στην καλύτερη διάθεση των παιδιών.

  • Βόλτα στη φύση

Η βόλτα, το παιχνίδι και η φυσική άσκηση στη φύση βοηθούν σηµαντικά στη µείωση του στρες των παιδιών και στην αλλαγή του τρόπου σκέψης τους.

  • Δώστε µία µεγάλη αγκαλιά

Οι αγκαλιές είναι ένας εκπληκτικός τρόπος διαχείρισης του στρες. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι αγκαλιές εκλύουν ωκυτοκίνη (ορµόνη της αγάπης), µειώνουν την πίεση του αίµατος και τα επίπεδα του στρες, και βοηθούν τα παιδιά να ηρεµήσουν. Η καθηµερινή αγκαλιά (20΄΄) συµβάλλει στη βίωση του αισθήµατος ασφάλειας και υποστήριξης.

  • Παίξτε µε το κατοικίδιο σας

Οι βόλτες και το παιχνίδι µε το κατοικίδιο συµβάλλουν στη µείωση του στρες, στην αύξηση του αισθήµατος της ασφάλειας, της άνεσης και της συντροφικότητας, και στην απόσπαση της προσοχής του παιδιού από τις σκέψεις που του προκαλούν άγχος.

  • Χρησιµοποιείστε τη δύναµη του νου

Ζητήστε από το παιδί σας να µετρήσει ανάποδα από το 100 ανά 3, να συναρµολογήσει παζλ, sudoku και σταυρόλεξα. Η εστίαση της προσοχής του παιδιού σε ένα συγκεκριµένο έργο βοηθά στην απόσπαση της προσοχής του από τις σκέψεις που τον αγχώνουν και στην χαλάρωση του νου.

  • Μιλώντας για το πρόβληµα σε φίλους και σε οικογένεια

Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να µιλούν και να επικοινωνούν αυτό που τους ενοχλεί, και να ακούν την απάντησή τους. Η επικοινωνία µε ένα µέλος της οικογένειας ή ένα φίλο, αποτελεί έναν από τους καλύτερους τρόπους για τη µείωση του στρες τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων. Μιλώντας για το πρόβληµα, το παιδί βοηθιέται, ώστε να το αντιµετωπίζει λιγότερο φοβιστικό και τροµακτικό, ενώ παράλληλα αισθάνεται ότι έχει την υποστήριξη του ατόµου µε το οποίο επικοινωνεί.

  • Κάντε ένα χαλαρωτικό µπάνιο

Ένα ζεστό µπάνιο µπορεί να αλλάξει τη διάθεση και να ηρεµήσει από την πίεση της ηµέρας. Έαν το παιδί σας δυσκολεύεται να κοιµηθεί, τότε ένα ζεστό µπάνιο -90΄ πριν από την καθιερωµένη ώρα του ύπνου του- µπορεί να το βοηθήσει να χαλαρώσει και να µειώσει το στρες της ηµέρας.

  • Η δύναµη του καλού ύπνου

Όλοι γνωρίζουµε ότι είναι δύσκολο να διαχειριστούµε το στρες όταν το σώµα µας είναι κουρασµένο και εξαντληµένο από την καθηµερινότητα. Ο καλός ύπνος συµβάλλει στην γνωστική εγρήγορση του νου και στην οµαλή διαχείριση των καθηµερινών στρεσογόνων ερεθισµάτων. Για τα παιδιά µικρότερης ηλικίας, ο καλός ύπνος είναι η απάντηση στο καθηµερινό στρες. Αντίθετα, για τα παιδιά µεγαλύτερης ηλικίας, ο ύπνος δεν αποτελεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο διαχείρισης του στρες, ωστόσο µπορεί να αποφέρει σηµαντικά αποτελέσµατα. Σύµφωνα µε την Αµερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, τα παιδιά χρειάζονται ηµερησίως 9 έως 12 ώρες ύπνου, ενώ για τους εφήβους οι 8 µε 10 ώρες είναι επαρκείς για την επανάκαµψη του οργανισµού από την καθηµερινότητα. Τα παιδιά επίσης, που γυµνάζονται και συµµετέχουν σε δραστηριότητες που απαιτούν καθηµερινή σωµατική άσκηση, χρειάζονται περισσσότερες ώρες ύπνο για την ισορροπία του οργανισµού και της σωµατικής και ψυχικής τους οµοιόστασης.

  • Εκπαιδευτείτε στην προοδευτική µυϊκή χαλάρωση

Στην προοδευτική µυϊκή χαλάρωση, τα παιδιά σφίγγουν και µετά χαλαρώνουν διαφορετικές µυϊκές οµάδες του σώµατός τους, ακολουθώντας τις οδηγίες που διαβάζει ο γονέας. Αυτή η άσκηση χαλάρωσης µπορεί να βοηθήσει τα παιδιά πριν από µία επικείµενη κατάσταση που προκαλεί άγχος, όπως ένα διαγώνισµα ή ένα σηµαντικό παιχνίδι, κ.α. Μπορείτε να δοκιµάστε την προοδευτική µυϊκή χαλάρωση κατά τη διάρκεια µίας στρεσογόνας συνθήκης για το παιδί σας, ωστόσο είναι περισσότερο αποτελεσµατική όταν η εξάσκηση επιτυγχάνεται από πριν.

  • Χρησιµοποιείστε τη γιόγκα

Η γιόγκα µπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να συγκεντρωθούν, να ηρεµήσουν από την καθηµερινότητα, να διαχειριστούν το χρόνιο στρες και να αυξήσουν τη δύναµη και την ευελιξία του σώµατός τους. Η γιόγκα µπορεί να είναι µία υπέροχη δραστηριότητα για το παιδί σας, εάν αυτό αισθάνεται ότι αγχώνεται καθηµερινά και σε έντονο βαθµό.

 

Συγγραφή & Επιµέλεια άρθρου,

Ζωή Σιούτη, Κλινική & Συµβουλευτική Ψυχολόγος.

 

Κετογονική Δίαιτα ή Low Carb Lifestyle

Η κετογονική δίαιτα ή αλλιώς δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες δεν είναι μια νέα μόδα αλλά έχει απασχολήσει την επιστημονική κοινότητα εδώ και 70 χρόνια. Η βασική της χρήση ξεκινάει πίσω στο 1920 όπου και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στη θεραπεία της επιληψίας. Βασική περίοδος που τη έκανε διάσημη είναι τα 70s’ και 60s’ όπου και εφαρμόστηκε κατά κόρον για απώλεια βάρους γνωστή εν μέρει και ως δίαιτα Atkins. Από τότε φυσικά έχουν περάσει 50 σχεδόν έτη και η κετογονική δίαιτα έχει μελετηθεί ευρέως σε σχέση με την αποτελεσματικότητα αλλά και την ασφαλή χρήση της. Για ακόμη μία φορά ο σκηνοθέτης πίσω από τη κετογονική δίαιτα φαίνεται να είναι η ινσουλίνη, η βασική ορμόνη ρυθμιστής του σακχάρου του αίματος αλλά και της λιπώδους αποθήκευσης. Η θεωρία λέει ότι ρυθμίζοντας επαρκέστερα τις εκκρίσεις της ινσουλίνης, συνεπώς και τα επίπεδά της στο αίμα, μπορούμε να επιτύχουμε καλύτερη απώλεια βάρους αλλά και μείωση της αποθήκευσης λίπους. Όντως η ινσουλίνη ρυθμίζεται κυρίως από την παρουσία υδατάνθρακα στα γεύματα μας και κατά βάση ένα γεύμα με μεγάλη περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες θα προκαλέσει και μια μεγάλη έκκριση ινσουλίνης η οποία συνήθως θα συνοδευτεί και από αυξημένη παραγωγή και αποθήκευση λίπους. Λαμβάνοντας υπόψη μας αυτή τη σχέση ινσουλίνης-υδατάνθρακα μπορούμε να εξηγήσουμε τον λόγο για τον οποίο η κετογονική δίαιτα επιτρέπει μόνο 20-50g υδατανθράκων την ημέρα ενώ οι υπόλοιπες θρεπτικές ανάγκες καλύπτονται από λίπος και πρωτεΐνες.

Σκοπός της κετογονικής δίαιτας είναι να αναγκάσουμε το σώμα να στερέψει από τις αποθήκες υδατάνθρακα και να πάθει διατροφική κέτωση έτσι ώστε να αναζητήσει την ενέργειά του από το λίπος με αποτέλεσμα να χάσει βάρος. Η λέξη κέτωση προέρχεται από τα παραπροϊόντα του μεταβολισμού των λιπαρών οξέων τα οποία ονομάζονται κετόνες. Στην ερώτηση αν η κετογονική δίαιτα έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο στην απώλεια βάρους σε σχέση με την ισορροπημένη μεσογειακή διατροφή, η απάντηση που προκύπτει από την ερευνητική βιβλιογραφία είναι ότι η κετογονική διατροφή έχει την ίδια αποτελεσματικότητα με μία ισορροπημένη διατροφή η οποία χαρακτηρίζεται από πληρότητα υδατανθράκων. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να αναρωτηθεί κανείς για τη συνολική επίδραση της κετογονικής δίαιτας στην ανθρώπινη υγεία και κατά πόσο στην καθημερινή πράξη ο κάθε υποψήφιος “dieter” την εφαρμόζει με ασφάλεια. Παραμένοντας στην απώλεια βάρους αδιαμφισβήτητα η επιστημονική βιβλιογραφία είναι ξεκάθαρη σε ότι αφορά την θετική επίδραση της κετογονικής δίαιτας. Ανεξαρτήτως του μηχανισμού με τον οποίο επιτυγχάνεται η απώλεια βάρους, ο οποίος παραμένει αμφιλεγόμενος, η τελική εικόνα φαίνεται να συνδέεται για ακόμη μία φορά με τον περιορισμό των συνολικών προσλαμβανόμενων θερμίδων ανά ημέρα σε συνδυασμό με την αυξημένη κατανάλωση λίπους και πρωτεΐνης οι οποίες με τη σειρά τους αυξάνουν τις σχετικές και με τον κορεσμό ορμόνες γνωστές ως λεπτίνη και γκρελίνη, καθώς επίσης και το ενεργειακό “bypass” στο οποίο αναγκάζεται να προβεί το σώμα ώστε να μετατρέψει το μοναδικό βιοκαύσιμο που του παρέχεται, δηλαδή τις πρωτεΐνες και τα λιπαρά, σε υδατάνθρακες σε κυτταρικό επίπεδο. Ο τελικός κριτής της επίδρασης της κετογονικής δίαιτας στην απώλεια βάρους φαίνεται να είναι η ικανότητα διατήρησης μιας τόσο χαμηλής σε υδατάνθρακα διατροφής για μεγάλα χρονικά διαστήματα, κάτι το οποίο δεν έχει καταφέρει ακόμα να αξιολογηθεί επαρκώς από μεγάλες προοπτικές μελέτες. Επομένως, για μια δια βίου κετογονική δίαιτα, αν χρησιμοποιήσουμε τον δόκιμο όρο “low carb lifestyle” θα μπορούσαμε να πούμε ότι για να εφαρμοστεί με ασφάλεια και επιτυχία απαιτεί την συν-απόφαση μεταξύ υποψήφιου και της ομάδας των επαγγελματιών υγείας, την περιοδική αξιολόγηση του συνολικού καρδιαγγειακού κινδύνου μετρώντας τους αντίστοιχους κάρδιο-μεταβολικούς δείκτες, την τακτική αξιολόγηση της νεφρικής λειτουργίας αλλά και την προσαρμογή της φαρμακευτικής αγωγής όταν πρόκειται για ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 και την επαρκή εισαγωγή συγκριμένης ποσότητας μη επεξεργασμένων υδατανθράκων στο σωστό χρόνο.

Η ποιότητα ζωής των ασθενών με διαβήτη

Πως επιτυγχάνεται η ποιότητα ζωής των ατόμων που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη παρά τη χρονιότητα της πάθησης που ταλαιπωρεί τον πάσχοντα;

 

Η Υγεία δεν ορίζεται μόνο ως η απουσία νόσου αλλά ως μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας. Αυτόν τον ορισμό έδωσε το 1948 η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, επιδιώκοντας να προσεγγίσει ολιστικά την υγεία, αναδεικνύοντας τους παράγοντες που φαίνεται να επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Η υγεία και ευεξία, αποτελούν τις θετικές παραμέτρους της ποιότητας ζωής ενός ατόμου και είναι έννοιες πολυδιάστατες. Η αποτίμηση των διαφόρων διαστάσεων της υγείας επιτελείται από την αξιολόγηση όλων των παραμέτρων που εκπροσωπούν το φάσμα της ζωής των ανθρώπων, δηλαδή τις σωματικές, ψυχολογικές και κοινωνικές παραμέτρους. Η «ευεξία», συγκεκριμένα, υποδηλώνει μια συναισθηματική κατάσταση αλλά και ένα είδος δραστηριότητας. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι η έννοια της “ποιότητας ζωής” συνυφασμένης με θέματα υγείας αποτελεί θέμα με τεράστιο ενδιαφέρον.

Η εξάπλωση του διαβήτη έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα μεγάλο ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα γιατί πέρα από τις επιδημικές του διαστάσεις συνδυάζεται και σχετίζεται με επιπλοκές. Σε αυτό το πλαίσιο, αξίζει να αναφερθούμε στην ποιότητα ζωής των ατόμων που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις, όπως είναι και ο σακχαρώδης διαβήτης, καθώς η ποιότητα ζωής είναι ένα σημαντικό ζήτημα προς την καλύτερη αντιμετώπιση της πάθησης και των συνεπειών της.

Πόσο σημαντική είναι λοιπόν η ποιότητα στη ζωή των ασθενών με διαβήτη; Ποιοι είναι οι παράγοντες που επιδρούν στην ποιότητα της ζωής του;

Είναι γεγονός ότι η φύση της ασθένειας, οι επιπτώσεις της στον οργανισμό και κυρίως η χρονιότητα της πάθησης, καταβάλλει τον πάσχοντα, εξασθενεί και μειώνει τις ψυχικές αντοχές του. Επιπλέον, ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 1 είναι μια κατάσταση, η οποία όλο και πιο συχνά αναγνωρίζεται τόσο σε μικρά παιδιά όσο και σε εφήβους. Το συγκεκριμένο νόσημα, συχνά απαιτεί εντατικοποιημένη θεραπεία καθώς και υιοθέτηση συμπεριφορών επικεντρωμένων στο νόσημα προκειμένου να αποφευχθούν μελλοντικές επιπλοκές.

Το παρατεταμένο στρες που προκαλεί ο διαβήτης που σχετίζεται με την ανάγκη για καθημερινό αυτοέλεγχο και τον έλεγχο της νόσου και οι συνέπειες του στις κοινωνικές σχέσεις και τις επαγγελματικές δραστηριότητες αποτελούν, αδιαμφισβήτητά, ανασταλτικούς παράγοντες στην ποιότητα ζωής του ασθενούς και στην επίτευξη της ευεξίας και της ευδαιμονίας.

Πως επιτυγχάνεται η ποιότητα ζωής;

Κριτήρια αντικειμενικά όπως δείκτες σωματικής υγείας, αλλά και υποκειμενικά, όπως ψυχολογικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες, χαρακτηρίζουν την ποιότητα της ζωής του ατόμου. Μερικοί ψυχοκοινωνικοί παράγοντες όπως η προσωπικότητα, ο τρόπος αντιμετώπισης των δυσκολιών, η κοινωνική υποστήριξη και οι απόψεις για την υγεία μπορούν να επηρεάσουν το επίπεδο της ποιότητας ζωής, μερικές φορές περισσότερο και από τις επιπλοκές του νοσήματος.

Σχετικά με τους δείκτες σωματικής υγείας, παρά το γεγονός ότι ακόμη δεν υπάρχει πλήρη ίαση  του σακχαρώδη διαβήτη, υπάρχει ωστόσο, αποτελεσματική αντιμετώπιση. Πέραν της ινσουλινοθεραπείας, η κατάλληλη διατροφή και ο καλός και επαρκής ύπνος, προσαρμοσμένα στις ανάγκες του κάθε ατόμου, καθώς και ένας γενικά υγιεινός τρόπος ζωής με καθημερινή μέτρια άσκηση, αποτελούν τα καλύτερα όπλα απέναντι στις επιπλοκές και στους κινδύνους που ενέχει ο σακχαρώδης διαβήτης.

Τέλος, σημαντική είναι η ανάπτυξη ειδικών εργαλείων αξιολόγησης της ποιότητας ζωής στα άτομα που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα, όμως, με τον αριθμό των ειδικών εργαλείων, αυξάνεται και η δυσκολία επιλογής του κατάλληλου κάθε φορά εργαλείου.

Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών

Το Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών (ΣΠΩ) εμφανίζεται σε ένα ποσοστό 1%-5% του γενικού γυναικείου πληθυσμού.

Το 5%-10%  των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας διαγιγνώσκονται με το σύνδρομο, ενώ η συχνότητα διάγνωσης ανέρχεται σε 20%-50% μεταξύ των γυναικών με διαταραχές κύκλου.

Το σύνδρομο χαρακτηρίζεται από ανωοθυλακιορρηξία ή /και Κλινικό ή βιοχημικό  Υπερανδρογονισμό ή/και πολυκυστική μορφολογία ωοθηκών

Προ της διάγνωσης του συνδρόμου είναι σημαντικό να αποκλειστούν άλλες γνωστές διαταραχές που προκαλούν υπερανδρογοναιμία, καθώς και νόσοι όπως η υπερπρολακτιναιμία, η θυρεοειδική δυσλειτουργία, η μη κλασική συγγενής υπερπλασία των επινεφριδίων (late-onset CAH), το συνδρομο Cushing καθώς και οι όγκοι των ωοθηκών και των επινεφριδίων που παράγουν ανδρογόνα.

 

Οι κλινικοί φαινότυποι PCOS διακρίνονται σε:

  1. Υπερανδρογονισμός, αραιομηνόρροια, πολυκυστικές ωοθήκες
  2. Υπερανδρογονισμός, αραιομηνόρροια
  3. Υπερανδρογονισμός, φυσιολογικός κύκλος, πολυκυστικές ωοθήκες
  4. Αραιομηνόρροια, πολυκυστικές ωοθήκες, φυσιολογικά ανδρογόνα, όχι δασυτριχισμός, όχι ακμή, όχι αλωπεκία

 

Το ΣΠΩ συσχετίζεται με κάποιους παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου όπως:

  • Παχυσαρκία η οποία εμφανίζεται στο 30-80% των γυναικών με ΣΠΩ και είναι κεντρικού τύπου.
  • Δυσλιπιδαιμία (πχ. χαμηλή HDL, υψηλά τριγλυκερίδια με συχνότητα 70%)
  • Αρτηριακή υπέρταση
  • Αντίσταση στην ινσουλίνη ( πχ. Διαταραχή μεταβολισμού γλυκόζης, Υπεργλυκαιμία νηστείας, Διαταραχή ανοχής γλυκόζης, ΣΔ2)
  • Άλλους παράγοντες κινδύνου (υψηλά επίπεδα ομοκυστεϊνης, CRP, PAI-1, ινωδογόνου, ενδοθηλίνης-1, WBC, δεικτών οξειδωτικού στρες)

 

Το ΣΠΩ ενδέχεται να εμφανιστεί αρχικά με πρώιμη αδρεναρχή η οποία χαρακτηρίζεται από ανδρογονοεξαρτώμενη τριχοφυία σε ηλικία μικρότερη των 9 ετών και οφείλεται σε υπερέκκριση επινεφριδικών ανδρογόνων. Τα κορίτσια με πρώιμη αδρεναρχή παρουσιάζουν αυξημένη συχνότητα διαταραχών εμμήνου ρύσεως, ωοθηκικής υπερανδρογοναιμίας, δυσλιπιδαιμίας, παχυσαρκίας και αντίστασης στην ινσουλίνη.

Η πρώιμη αδρεναρχή και η αντίσταση στην ινσουλίνη προηγούνται της ανάπτυξης της ωοθηκικής υπερανδρογοναιμίας. Παράγοντες κινδύνου θεωρούνται η ενδομήτρια καθυστέρηση της ανάπτυξης καθώς και χαμηλό σωματικό βάρος γέννησης.

 

Θεραπεία

Η θεραπεία του ΣΠΩ εστιαάζεται

  • στα εμφανισιακά προβλήματα (πχ. ακμή, δασυτριχισμός)
  • Τη χρόνια ανωοθυλακιορρηξία, τις δυσλειτουργικές αιμορραγίες της μήτρας και την υπογονιμότητα
  • Τις μεταβολικές και καρδιαγγειακές επιπλοκές

Η θεραπευτική αγωγή ξεκινά με τον έλεγχο του σωματικού βάρους σε συνδυασμό με την αύξηση της σωματικής δραστηριότητας. Η φαρμακευτική αγωγή είναι εξατομικευμένη και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως την κλινική εικόνα, την ηλικία, τη συννοσηρότητα με άλλες ασθένειες, αλλά και τους στόχους της θεραπείες.

Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να είναι τα αντισυλληπτικά δισκία ή ευαισθητοποιητές  ινσουλίνης (μετφορμίνη, ισομερή ινοσιτόλης).

Διαβήτης τύπου 1 και θυρεοειδής

Ήδη απο τα τέλη του 19ου αιώνα, παρατηρήθηκε πως άτομα που εμφανίζαν κάποια νοσήματα που πολύ αργότερα χαρακτηρίστηκαν ως αυτοάνοσα, εχουν αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσουν και καποιο άλλο αργότερα. Οι επιδημιολογικές μελέτες των τελευταίων ετών σε συνδυασμό με την εξέλιξη της επιστήμης της γενετικής, επιβεβαίωσαν τις εν λόγω παρατηρήσεις και η συννοσηρότητα διαφόρων αυτοανόσων νοσημάτων, όπως του Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (ΣΔ1), της θυρεοειδίτιδας Hashimoto, της θυρεοειδίτιδα Graves, της νόσου του Addison, της κοιλιοκάκης, της ανεπάρκειας σε Β12, του Συστηματικού Ερυθηματώδη Λύκου κ. α.  κατηγοριοποιήθηκε σε κάποιους τύπους αυτοανόσων πολυαδενικών συνδρόμων. Μεγάλες μελέτες έδειξαν ότι μερικά από τα γονίδια που σχετίζονται με την εμφάνιση του ΣΔ1, προδιαθέτουν επίσης και στην ανάπτυξη άλλων αυτοάνοσων παθήσεων όπως της θυρεοειδίτιδας.  Αυτό σημαίνει οτι η κληρονομικότητα παίζει σημαντικό ρόλο. Υπάρχουν όμως και άλλοι πολλοί παράγοντες, κυρίως περιβαλλοντικοί που είναι καθοριστικοί για την εκδήλωση των νοσημάτων. Οσον αφορά στον υπερθυρεοειδισμό για παράδειγμα, γνωρίζουμε πως το κάπνισμα παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του.

Τα άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1, εμφανίζουν σε ποσοστό 17- 30 % και αυτοάνοσης αιτιολογίας θυρεοειδίτιδα, η οποία διαγιγνώσκεται με την παρουσία θετικών τίτλων των ειδικών αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων στο αίμα. Οι γυναίκες εμφανίζουν τη νόσο συχνότερα. Η θυρεοειδίτιδα συχνότερα σχετίζεται με υπολειτουργία του θυρεοειδούς αδένα, δηλαδή ανεπαρκή παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών, άλλοτε η λειτουργία δεν επηρεάζεται ενώ σπανιότερα εμφανίζεται υπερθυρεοειδισμός με αυξημένη παραγωγή ορμονών. Οι δράσεις των θυρεοειδικών ορμονών είνναι πολλές και επηρεάζουν το μεταβολισμό και τις λειτουργίες σχεδόν όλων των υπολοίπων οργάνων του σώματος.

Οι διαταραχές της θυρεοειδικής λειτουργίας συνοδεύονται από ποικίλης έντασης συμπτωματολογίας, με διόγκωση του θυρεοειδούς, κόπωση, αδυναμία συγκέντρωσης, καρδιακές αρρυθμίες, διαταραχές ύπνου, ξηρότητα του δέρματος, τριχόπτωση, διαταραχές κενωσεων κτλ. Ειδικότερα όμως για τα άτομα με ΣΔ1, διαταράσσεται η ρύθμιση του σακχάρου. Στον υποθυρεοειδισμό, ειναι συχνές οι υπογλυκαιμίες, ενδεχομένως ο υπολογισμός υδατανθράκων- ινσουλίνης να χρειάζεται συχνές αναπροσαρμογές, ενώ στον υπερθυρεοειδισμό τα επιίπεδα του σακχάρου ειναι υψηλά και αυξάνεται σημαντικά ο κίνδυνος κετοξέωσης.

Οι κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανική Ένωση Διαβήτη (ADA) και της Διεθνούς κοινότητας για το Διαβήτη σε παιδιά και εφήβους (ISPAD), συνιστούν σε όλους τους ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με ΣΔ1 να εξετάζονται για πιθανή συννοσηρότητα απο αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα ελέγχοντας τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών και των ειδικών αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων στο αίμα αμέσως μετά τη διάγνωση του διαβήτη. Ο ελεγχος αυτός συνιστάται να επαναλαμβάνεται ανα 1-2 χρόνια. Επιπλέον, όσον αφορά στις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας με ΣΔ1, συνιστάται ο έλεγχος των παραπάνω εξετάσεων να γίνεται κατά την έναρξη της εγκυμοσύνης προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος επιπλοκών που σχετίζεται με τη θυρεοειδική δυσλειτουργία, τόσο για τη μητέρα όσο και για το έμβρυο.

 

Νεκταρία Παπαδοπούλου

MD, PhD Ενδοκρινολόγος Διαβητολόγος

Επιστημονικός Συνεργάτης Α Παιδιατρικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών

Εξωτερικός Συνεργάτης Νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν